Marie Kondo: opruimen in theorie

Mijn leven inrichten zoals ik dat zelf wil? Dat lijkt me wel wat. Volgens de Japanse opruimguru Marie Kondo is het ook mogelijk. Als je maar O P R U I M T. Het is precies dit woord waar ik op aansla, want opruimen is nou niet echt mijn ding. Zoals mijn echtgenoot regelmatig verzucht, ‘jij ruimt niet op, jij verplaatst.’ 

Ken je dat? De uitpuilende kledingkast waar je echt een keer doorheen moet, de stapel knutselwerkjes van de kinderen of foto’s van jezelf, om nog maar te zwijgen over de zolder, garage, gangkast of elke plek waarvan je kunt doen alsof er niets achter zit. Uit het oog, uit het zicht. Of in de terminologie van Marie Kondo gesproken: het hart.

Een groot hart

Volgens Kondo gaat het bij het opruimen niet om het functionele besef dat je iets nodig hebt of dat iets nog zo goed als nieuw is (en dus zonde om weg te doen). Nee, de vraag die je jezelf volgens haar moet stellen, is hoeveel je van je spullen houdt. Het komt neer op omdenken: kijken (voelen) wat je wilt houden in plaats van wat je wilt weggooien. De liefde voor je spullen bepaalt de uitkomst.

Maar wat als ik nou eens een heel groot hart heb?

Heft in eigen hand

Volgens Marie Kondo biedt haar KonMari-methode uitkomst. Wie op deze manier opruimt, ontdekt waar hij of zij blij van wordt en dat effect geeft vertrouwen in het eigen vermogen om beslissingen te nemen. Als je kamer vervolgens schoon en netjes is, kun je niets anders dan naar binnen kijken. Het resultaat is dat je veel duidelijker ziet wat je nodig hebt in het leven en wat niet.

Onkunde

Het voorwoord van Kondo’s besteller Opgeruimd! vertelt me niet alleen wat de KonMari-methode voor me kan betekenen, het benadrukt vooral het enorme succes ervan. Deze “wij van wc-eend” houding maakt me nogal kregelig, maar met het vooruitzicht op een opgeruimd leven, geef ik het een kans.

“Opruimen,” zo lees ik, “is een reeks simpele handelingen waarbij objecten van de ene plek naar de andere verplaatst worden”. Zou echtgenoot dan toch ongelijk krijgen? Nee, blijkt als snel, want waar het om gaat, is dat je de objecten terugzet waar ze thuishoren. En dat is precies waar het misgaat, aldus onze Japanse opruimgoeroe. De meeste mensen zijn hiertoe niet in staat, omdat ze simpelweg nooit hebben geleerd op te ruimen.

Obsessie

Gelukkig, ik ben een opruimsukkel, maar deze onkunde ligt niet aan mij. En vanaf nu biedt de KonMari-methode mij redding. Mijn kregeligheid gaat langzaam over in ergernis. Kondo’s obsessie met het opruimen van werkelijk alles om haar heen voelt anorectisch, waarbij elke hap wordt afgewogen op calorieën en er continue slimme manieren worden gevonden om nog meer af te vallen. Haar devotie tot het opruimen (en correct opvouwen!) van spullen roept associaties op met sektes, bepaalde geloofsovertuigingen of zelfverrijkingstromingen. Ze is enorm oordelend, wat pijnlijk schuurt op de momenten dat je je er niet in kunt vinden. Zoals haar mening over boeken. “Hun doel is dat ze gelezen worden…. Dat ze op de boekenplank staan, heeft geen nut.”

Gelukkig

En toch kruipt Kondo langzaam onder mijn huid. Het is haar eigen zoektocht naar een structureel opgeruimd bestaan dat me aanspreekt. Daarbij spaart ze zichzelf niet. De tegenslagen, de smoesjes, het uitstelgedrag, de neuroses en het opgeven. O zo herkenbaar en menselijk. En uiteindelijk legt ze de keus bij mij en mijn gevoel. Als ik gelukkig word van het boek, dan hoort het bij me en mag ik het houden.

Alles verkeerd

Dus lees ik door. Om tot de onomstotelijke conclusie te komen: ik doe werkelijk alles verkeerd. Van het denken dat ik die jas nog wel zal dragen tot het bolletjesdraaien van mijn sokken. Ik scoor bijzonder goed in de categorie Komono, Japans voor kleine dingen, verschillende spulletjes, accessoires, gadgets of kleine hulpmiddelen, onderdelen of gereedschappen. En ook ik val in de verleiding spullen te kopen die mij gaan helpen bij mijn opruimwens.

De herkenning is te groot om nog langer te ontkennen. Het is tijd voor de KonMarie-methode!

Wordt vervolgd…