De strijd van de minimalist in mij

‘Jij ruimt niet op, jij verplaatst.’
Dat is het structurele verwijt dat ik thuis krijg als ik weer eens een poging onderneem orde in de chaos te scheppen.
Ik geef toe, ik ben heel goed in verplaatsen.
Ook in stapelen, als we het er dan toch over hebben.

Emotionele waarde
Waar ik minder goed in ben, is dingen weggooien.
Oude schoolagenda’s, brieven en krantenartikelen hebben voor mij een ongekende emotionele waarde. Dit gevoel projecteer ik ook op de werkjes van mijn kinderen, zodat er in de hoek van mijn werkkamer een enorme papierstapel ligt te wachten om ingeplakt te worden; immers zo leuk voor later.

‘Dan kun je in ieder geval je boekenkast leegruimen,’ zei iemand onlangs toen ik vertelde sinds kort de gelukkige eigenaar van een e-reader te zijn.
Nee, natuurlijk niet.
Daarin staan boeken die mijn opa nog heeft gekocht, die ik heb gekregen, achterovergedrukt of aangeschaft.

Kortom, hier is geen sprake van een kast vol boeken, maar één vol herinneringen.

´In ieder geval komen er geen boeken meer bij,’ was de volgende opmerking.
Helaas, weer mis.
Sinds de aankoop van mijn e-reader heb ik alweer vijf fysieke boeken aangeschaft; papier geeft zo veel meer lees-beleving.

En dan muziek en films. Met het grootste gemak schaf ik een nieuw album aan via iTunes. Heerlijk, alles direct binnen handbereik op één apparaat. Alleen de oude CD’s, om die nou meteen weg te gooien… En sinds de komst van Netflix in mijn huishouden liggen tientallen DVD’s te verstoffen in de kast. Ga ik ze ooit nog bekijken? Waarschijnlijk niet. Maar wat als Netflix uitvalt?

Naast al het sentiment vind ik het ook gewoon zonde, zonde om iets wat nog goed is, weg te gooien. Ooit heb ik afstand gedaan van tientallen jaargangen modetijdschriften en dat knaagt nog steeds aan mij; ze zouden inmiddels collectors-waarde hebben.

Less is more
En toen las ik eind vorig jaar een artikel over minimalisten: mensen die hadden besloten om met minder bezittingen te leven waardoor ze zich vrijer voelden. Ze ruimden de rommel in hun huis en leven op met als resultaat dat ze er een rijker en voller bestaan voor terugkregen. In diezelfde periode ging ik naar de voorstelling Troep, waarbij de hoofdrolspeelster haar enorme verzameling aan spullen terugbracht tot 100 stuks, waardoor ze lichter door het leven ging. Ze heette nota bene Barbara en kwam ook uit Den Haag.

Dat deed de deur dicht; dit ging over mij.

En dit wilde ik ook: mij lichter en vooral vrijer voelen.

Rendement in meerdere opzichten
Ik besloot op te gaan ruimen en waar beter te beginnen dan bij mijn eigen kledingkast?!
Ik was rücksichtslos en al snel had ik een ongekend overzichtelijke rij aan kledingstukken hangen. Zo één waar ik onbevreesd een jurkje uit kon pakken, zonder dat er tenminste drie kledingstukken meekwamen en er twee van hun hanger op de grond vielen. Zo één waar ik überhaupt kon overzien wat ik had.

Een groot deel van de afgekeurde kleding ging naar het goede doel en enkele mooie stukken zette ik te koop op Marktplaats. En verkocht ze. Ik blij, iemand anders blij.
Dat smaakte naar meer, en dus ging ik met dezelfde doelgerichtheid door de kasten van de kinderen. Ook hier verdween een hoop in vuilniszakken en werd een deel verkocht.

En toen ging het mis.

Mijn enthousiasme over de paar succesvolle Marktplaats-verkopen ging met mij aan de haal.

In plaats van mij aan de regels van het minimaliseren te houden, ging ik uitbreiden.

Een eigen winkel
Er kwam kleding van familie en vrienden bij. Binnen enkele weken had ik een hele winkel aan tweedehands kleding, die ik via Marktplaats aanbood. En dat moest er natuurlijk wel professioneel uitzien, dus kwam er een Facebook pagina, een logo, twee aankleedpoppen voor de juiste fotografie, kreeg elk artikel zijn eigen wervende verhaal en als er iets verkocht was, dan werd dat uiteraard als cadeautje verstuurd, inclusief visitekaartje voor de branding.

In plaats van vrijheid had ik er een hele baan bij. En ook nog eentje waarbij de ‘dubbeltje op de eerste rij’ discussie de boventoon voerde. Na vijf maanden was ik er klaar mee. Drie tassen met merkkleding verdwenen richting VintyWomen. Het moet gezegd, die organisatie ruimt echt op; er is van de dertig verstuurde items slechts één in verkoop genomen, de rest is alsnog door hen richting Goed Doel afgevoerd.

Terug bij af
Nu staan er vijf nieuwe dozen op zolder en naast de werkjes van de kinderen een selectie kleding die ik ooit op Marktplaats ga zetten als ik de moed weer heb. De minimalist in mij heeft de strijd voorlopig opgegeven, tot het moment dat er weer jurkjes van de kleerhangers afvallen, want die geordende kast, daar kan niets tegen op.

Interesse in zwangerschaps-, kinder- of dameskleding? Laat het mij hieronder weten, het zou zomaar kunnen dat ik nog wat voor je heb.

Is jouw innerlijke minimalist aangewakkerd en wil je jouw spullen kwijt? Hier wat tips:

• Als je niets hoeft te verdienen aan jouw oude spullen, dan zijn er genoeg goede doelen die je er heel blij mee maakt. Zo ontvangt de Voedselbank ook graag speelgoed en andere materiële dingen, haalt de Kringloop Winkel de spullen zelfs thuis bij je op en zijn ze bij Dress for Success heel blij met representatieve kleding voor werkzoekenden met een minimum inkomen die zelf geen sollicitatiewaardige outfit kunnen kopen.
• Kies je ook voor VintyWomen of VintyKids, check dan goed of je kleding van de toegestane merken is en aan de minimale verkoopwaarde voldoet. Wil je je afgekeurde kleding terug, dan betaal je €9,95 aan handling- en verzendkosten. Jouw percentage van de opbrengst wordt uitbetaald als shoptegoed bij VintyWomen en VintyKids zelf.
• Ook tweedehands winkels ontvangen graag jouw nog mooie gedragen kleding; je houdt er een percentage van de opbrengst aan over dat je veelal vrij kan besteden.
• Ga je voor Marktplaats, maak je lijst van aangeboden spullen niet te lang en voorkom onnodig heen-en-weer gemail door in je omschrijving naast confectiemaat ook lengte, materiaal en verzendkosten aan te geven.

Deze blog is ook gepubliceerd op de website van De Mama Company