angst

De angst is terug. Hij is even weggeweest of op z’n minst naar de achtergrond geschoven. Je kunt tenslotte niet de hele tijd bang zijn.
Nu is hij er dus weer. Via Brussel is hij onverwacht de kamer binnengekomen.

Onverwacht?
Ja, toch wel.
Natuurlijk lieten we ons na de aanslagen in Parijs emotioneel mobiliseren door de media en de mening van anderen, maar ondertussen ging het gewone leven door en daarmee al snel wij ook.

Hoe werkt dat nou, met die angst?
Angst is een natuurlijke menselijke emotie die ervoor zorgt dat je alert kunt reageren op situaties die gevaar met zich meebrengen. Handig dus.
Dat vinden onze hersenen ook, ze maken er zelfs speciaal nieuwe cellen voor aan. Doet zich een angstige situatie voor, dan wordt deze ervaring hier opgeslagen. Gevolg: een relatief sterke herinnering. Immers, als je één boek in een lege boekenkast zet, valt hij ook meer op dan wanneer je hem in een overvolle kast plaatst.

Identificeren
De huidige aanslagen in Brussel zullen ons dus onmiddellijk terug doen denken aan die in Parijs. Ook zo dichtbij, niet alleen qua fysieke afstand, maar ook qua cultuur, ideologieën en ontwikkeling. We leven mee met de gebeurtenissen in het Midden-Oosten, maar kunnen ons gemakkelijker identificeren met de Fransen. En nu dus met de Belgen.

Reactie
Het gevaar was al die tijd dichtbij, maar is ineens weer voelbaar geworden. En als we gevaar voelen, dan ontstaat er angst. Hoe angstig wij ons voelen, wordt opvallend genoeg niet bepaald door de mate van gevaar, maar door de hoeveelheid stresshormonen die ons lichaam produceert als reactie op dat gevaar. Iemand met vliegangst ervaart turbulentie heel anders dan iemand zonder die angst.

Hoe reëel is onze angst?
Hoe reëel is onze angst dus? Dat is een belangrijke vraag, want onderzoek toont aan dat onbewuste angst, vooroordelen versterkt. Met alle gevolgen van dien. Het blijft dus cruciaal je bewust te zijn door welke media je laat voeden, naar welke vrienden en politici je luistert en vooral ook wat je zelf hierover de wereld in brengt. Ik schreef er naar aanleiding van de aanslagen in Parijs al een blog over.

Uitlaatklep
Ons angstgevoel wordt dus bepaald door de hoeveelheid stresshormonen in ons lichaam. Wie van dit gevoel af wil komen, dient te handelen. In sommige gevallen is vluchten of vechten de beste of enige mogelijkheid, heel vaak gaat het echter om het vinden van een uitlaatklep. Zo schrijf ik deze blog, plaatst een ander iets op Social Media en gaat weer een ander hardlopen. Door in actie te komen, worden de stresshormonen in je lichaam opgebruikt en omgezet in andere stoffen, waardoor je stress afneemt. Doe je dit niet, dan blijven deze hormonen in je lichaam actief, met als gevolg de vicieuze cirkel van piekeren-angst-stress-hormonen-piekeren-etc.

Laten we ons leiden door angst?
Afgelopen weekend liep ik onbekommerd met mijn dochtertje door Amsterdam. Na vandaag is die zorgeloosheid verdwenen als ik denk aan mijn zus en zwager die vrijdag aankomen op Zaventem, mijn aankomende vriendinnentrip naar Parijs met de TGV en over twee maanden mijn eigen vliegreis met het gezin.

Eén van de kenmerken van terrorisme is angst zaaien door middel van het plegen van ernstig geweld.
Je kunt niet de hele tijd bang zijn, maar ik wil het ook niet.

Voor deze blog heb ik dankbaar gebruik gemaakt van onderstaande bronnen:

Deze blog is ook gepubliceerd bij De MamaCompany

Communicatie / gezondheid

Het breinmysterie

11 december 2016

Hoe een simpel ‘dag’ zo schrijnend kan zijn

24 november 2016

Het geheim van leuke ouders

25 mei 2016

Angst

You might also like

Leave A Reply

Geef een antwoord Reactie annuleren

Archief

Volg mij ook op Facebook