Waarom jij straks mijn boek koopt

Sinds ik vijf jaar geleden besloot een boek te schrijven, zijn er twee vragen die me regelmatig worden gesteld. De eerste is of het al af is, waarbij inmiddels het woord ‘al’ steeds vaker vervangen wordt door het woord ‘eindelijk‘. De tweede vraag is waarom de betreffende vragensteller mijn boek zou moeten kopen?

‘Waarom koop ik je boek?’

Deze keer is het collega R die de vraag stelt. Hij is heel serieus, verkopen is zijn vak. Daarnaast is hij een enorme yogi. De zeldzame combinatie van een commerciële man, die zijn gevoel volgt. Ik realiseer me dat ik niet wegkom met mijn vaste ‘omdat ik het heb geschreven’ antwoord.

‘Omdat mijn boek wel goed geschreven is.’

R kijkt me niet-begrijpend aan.

‘Dat klinkt als een open deur,’ zeg ik, ‘maar je moest eens weten hoeveel boeken onleesbaar zijn.’

Hij is niet overtuigd.

‘Omdat je zin hebt in een spannend verhaal?’

Dan heeft R nog wel alternatieven.

‘Maar mijn boek is ook grappig. En ontspannend.’

Het zegt R allemaal niets.

‘Eigenlijk is het meer een vrouwenboek,’ verdedig ik mezelf. ‘Die herkennen zich erin. Mannen lezen het vervolgens omdat hun vriendin er enthousiast over is.’

‘Maar waarom moet ik het lezen?’

Ik val stil. Ja, waarom eigenlijk?

‘Misschien moet je dat gewoon zelf bepalen?’

Volgens R is er een beter antwoord. Hij leest om geraakt worden, zijn vrouw overigens ook. Wat gaat hem raken in mijn boek? Wat neem hij mee als hij mijn boek heeft gelezen? Wanhopig zoek ik in mijn hoofd naar het juiste antwoord. Wat wil R horen?

‘Omdat ik het heb geschreven?’ probeer ik dan toch maar.

Geen antwoord.

Ik blokkeer totaal en R ziet het. Het raakt hem. Ik doe iets wat ik blijkbaar heel belangrijk vind, maar ik kan hem niet overtuigen van het belang ervan?

Droom versus marketing

Ons gesprek laat me niet los. Waarom moet iemand mijn boek kopen? Waarom koop jij mijn boek?

‘Voor de ontspanning,’ roept vriendin T een paar weken later tegen me. ‘En ik hou van thrillers.’

‘Maar dat zegt niets over mijn boek,’ beargumenteer ik.

T kijkt me verbaasd aan.

‘Ik ben opzoek naar een antwoord op dieper niveau,’ leg ik uit. ‘Zo is dit boek het tastbare bewijs dat ik mijn droom heb waargemaakt. En als ik dat kan, kan jij het ook.’

‘Daarvoor koop ik toch niet je boek?’

‘Het kan een reden zijn.’

T schudt haar hoofd. Haar boekkeuzes worden bepaald door marketing.  “Als er een boek is dat je dit jaar leest, is het dit”, “Het beste thriller debuut van 2019”, “De verrassing van dit jaar” of “Nederland is weer een talentvolle thrillerschrijfster rijker.”

‘Als het uitkomt, ga ik het zeker kopen,’ zegt een moeder op het schoolplein. Ik weet niet of ze van thrillers houdt of opzoek is naar meer zelfinzicht. Ze wilt mijn boek hebben, omdat ze al jaren meeleeft met mijn schrijfperikelen op Facebook.

Rotsvast

Koopmotivatie, het is iets ongrijpbaars. Wat voor de een de doorslag geeft, is voor de ander totaal geen reden. En dan heb ik het nog niet eens over de praktische zichtbaarheid van het boek in kwestie. De top tien lijstjes, de tafel met bestseller auteurs in de boekwinkel en de aanraders van de redactie. Zie daar als debutant maar eens tussen te komen en genoeg op te vallen.

Toch heb ik er een rotsvast vertrouwen in dat mijn boek daar volgend jaar ligt. Waarom? Omdat het een heerlijke feelgood thriller is. En omdat de aanhouder wint.