Waarom je niet met ruzie moet gaan slapen

Maar leg hem dat maar eens uit.

Tijdrekken (‘wat zeg je?’), de onschuld spelen (‘ik gá ook afsluiten’ en ondertussen doorgaan met spelen), de boel omdraaien (‘je hoeft niet boos te worden, ik doe toch helemaal niets?’) tot en met mij buiten spel zetten (‘papa zou mij naar bed brengen’), alles kwam weer eens voorbij. Ik zal je zeggen, ik had het totaal met hem gehad.

En hij met mij, dat was duidelijk. Toen echtgenoot weer beneden kwam, de oudste veilig in bed, was de heldere boodschap dat ik niet meer naar boven hoefde te komen.
‘Maar ik geef altijd een kus voor het slapen,’ zei ik verontwaardigd.
‘Ik zou het nu maar niet doen, hij wil het niet.’
‘Dat kan me niet schelen, ik wil het wel en ik ga niet zo de dag afronden,’ was mijn koppige reactie.
‘Op je eigen risico,’ antwoordde echtgenoot berustend.

Met een ietwat onbestemd gevoel (de angst voor afwijzing ligt altijd op de loer) liep ik de trap op naar boven. In zijn kamer lag de oudste op zijn rug met zijn ogen dicht te doen alsof hij sliep. Ik boog mij voorover en drukte een kus op zijn wang. ‘Lekker slapen, schat,’ zei ik op neutrale toon. ‘Zo te zien doe je dat al.’ Bewegingloos bleef hij liggen. ‘Slaap je?’ fluisterde ik, wetend wat het antwoord was, maar benieuwd of hij zou reageren. Een kort trekken van zijn mondhoeken was de enige reactie. ‘Ja, je was ook zo moe.’ Ik sprak het uit alsof hij drie is in plaats van bijna twaalf, omdat ik weet dat hij dat grappig vindt.
‘O mama!’ riep hij toch nog onverwacht uit. ‘Ik kan het gewoon niet volhouden, dat niet lachen.’

Als ik beneden kom, kijkt echtgenoot mij vanaf de bank vragend aan. ‘En?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Niets aan de hand,’ antwoord ik naar waarheid.

Bovenstaand verhaaltje komt van de Facebookpagina levenmetadhd.net, waarin ik wekelijks mijn eigen ervaringsverhalen deel over het hebben van een kind met ADHD en ODD. Ik hoop hiermee andere ouders en verzorgers te inspireren of op z´n minst een hart onder de riem te steken.