Vanuit het bord verbinden

‘Hoe was het? Waar zijn de foto’s van het eten?’ De vragen worden op mij afgevuurd, inclusief de meest voor de hand liggende: ‘was het het waard?’

Ik ben net terug van een bliksembezoek aan Ibiza. Niet voor een mindful yoga retreat of exclusieve nachtclub sensatie, nee, ik ging er naar een restaurant. Of, zoals onze oudste treffend verwoordde, ‘pappa en mamma zijn effe op en neer naar Ibiza om een hapje te eten’.

Je kunt heel makkelijk allerlei redenen bedenken om dit over-the-top te vinden. Dat is precies wat ik ook deed, enkele weken geleden bij het lezen van de vooraankondiging:

vijf Nederlandse top chefs ruilen hun eigen keuken tijdelijk in voor een pop-up restaurant op Ibiza.

Mijn oog viel op één van de namen van de chefs, Edwin Vinke van de Kromme Watergang in Hoofdplaat (Zeeuws-Vlaanderen).

Dat kon niet waar zijn: mijn favoriete chef én mijn favoriete eiland!
Hier moesten echtgenoot en ik naar toe.
…..
Of toch niet.
Want ja, zoiets is niet gratis.
En daar komt dan ook nog verblijf en oppas bij.
En de timing in september is uitermate ongelukkig met het begin van het schooljaar.
Los nog van de beschikbaarheid van de oppas.

Ik was reëel en verstandig en liet het gaan.

Gelukkig was echtgenoot dat niet. Want sommige dingen moet je gewoon hebben meegemaakt. En dit is voor ons één van die dingen.

Société Anonyme
Zo komt het dat ik afgelopen dinsdagavond samen met echtgenoot over een zeer kuilig zandpad rijd ten noorden van Ibiza. Buiten is het pikdonker en het enige zichtbare is de aangelichte houten poort van het luxe Hotel Rural Astarte. We stappen uit op de binnenplaats en worden opgevangen door een boomlange beveiliger, die ons verrassend toegankelijk welkom heet. Een met lampjes verlicht pad leidt ons naar een staantafel waar initatiefneemster Diana Pattiselanno ons staat op te wachten.

Diana is een hartelijke dame, die het idee van Société Anonyme, zoals het pop-up restaurant heet, bedacht gedurende een sabbatical.

Creativiteit samenbrengen, maar altijd vanuit het bord.

De contacten met de restaurants had ze al vanuit haar voormalige functie bij RTL Productions en de chefs waren enthousiast. Een onbekende keuken in een ander land, dat betekent inspiratie en uitdaging.

Foto: Remy Sapuletej

Het is de openingsavond en Diana praat aanstekelijk over haar nieuwe avontuur. ‘Ik zei tegen mijn man, als we het nu niet doen, doen we het nooit meer.’ Ook heeft ze grote ambities. ´Deze keer zijn het Nederlandse chefs, maar we willen zeker ook met buitenlandse topkoks samenwerken.’

Achter Diana staat Mike Dooms, de sommelier van De Kromme Watergang en gedurende de avond ook in de rol van oplettende gastheer. We begroeten elkaar als oude bekenden, wat we na een huwelijksaanzoek en zeven keer eten bij hen in het restaurant ook wel een beetje zijn. Zeker op deze exotische locatie.

Het gastvrije gevoel vinden we ook terug bij de bar, waar ons een glas Aix Rosé wordt ingeschonken als welkomst drank. Op de achtergrond draait een DJ sfeervolle muziek, hij zal dit de hele avond blijven doen, zonder opdringerig te worden.

Come as you like
De exclusieve omgeving vraagt om nadere inspectie en we lopen een rondje door de tuin, waar comfortabele zitjes her en der staan verspreid en we houten tafels op verschillende terrassen zien staan. Alles is sfeervol verlicht, tot en met het zwembad toe, waarin twee nepzwanen decoratief rond dobberen tussen drijvende theelichtjes. Later horen we dat de oorspronkelijke tafelopstelling rond dit zwembad was, maar de ongekende regenval van die ochtend heeft de organisatie doen besluiten het zekere voor het onzekere te nemen en dus wordt het diner geserveerd op het hoger gelegen, meer beschutte terras. Bijkomend voordeel: de aangrenzende keuken en de onvermijdelijke green-egg BBQ waarop een deel van de gerechten wordt bereid, creëert direct een sfeer van intimiteit.

Foto: Société Anonyme

Ik kijk nieuwsgierig rond, op zoek naar het antwoord op de vraag ‘wat voor mensen komen nu naar zo’n exlusief pop-up restaurant?’ Het antwoord is al snel duidelijk: een zeer divers publiek. Jong, ouder en van spijkerbroek, t-shirt en gympen tot en met jurkje met sleehak, het is er allemaal. Mijn voor het gemak en we-zijn-tenslotte-op-Ibiza gekozen platte slippers vallen dan ook totaal niet uit de toon.

‘Een combinatie van vakantiegangers, bewoners van het eiland zelf, relaties en pers,’ krijgen we bij navraag te horen. ‘ Zeker op een openingsavond als deze, is het belangrijk dat we worden opgepikt door mensen met een hoog media bereik. Daarom is het ook reuze spannend dat Sunnery en Ryan er zijn.’ Pas bij thuiskomst begrijp ik over wie ze het hebben.

Betekent dit dat je als betalende gast het gevoel hebt tussen de genodigden te zitten?
Nee, gelukkig niet. Ook heb ik geen enkel moment het idee van een ongenaakbare in-crowd. Elk gezelschap heeft zijn eigen tafel en je zit ruim genoeg van elkaar af om elkander niet tot last te zijn. De akoestiek op het terras is minder goed dan in het eigen restaurant in Zeeuws-Vlaanderen, maar dat past wel bij de informele sfeer die er gedurende de gehele avond hangt.

Zeeuwse nuchterheid meets Ibiza chique
De chef komt persoonlijk elke tafel langs om de keus van het menu toe te lichten. Hij is oprecht vereerd (beschaamd haast) dat wij puur voor zijn kookkunsten naar Ibiza zijn gekomen. En dat vinden wij natuurlijk ook weer leuk.

Naast eerder genoemde Mike is de voltallige keukenbrigade meegekomen. De internationale bediening is wel nieuw en duidelijk nog wat onwennig. Ik voel de spanning van een opening en besef mij dat we een bijzonder moment meemaken.

En dan natuurlijk die andere vraag: wat hebben we gegeten en hoe was het?

Het was vooral vis en heerlijk, wat je kan verwachten van een top chef met een twee Michelinsterren visrestaurant. Vijf gangen met koffie en bijpassende wijnen, die vrolijk door werden geschonken als het glas leeg dreigde te geraken.

Als aperitief eten we fruits de mer met lokale zeevruchten en cocktails, waarbij de in moijto gemarineerde schelp een extra vermelding waard is. De bijgaande cava is opmerkelijk zacht van smaak.

Het voorgerecht is er eentje zoals je ze ook op de kaart in Zeeland terugziet; een ceviche van zeebaars, inktvis en zeekomkommer. Zacht van smaak en uiteraard niets van het taaie wat een inktvis wel eens kan hebben. We drinken er een Albarino bij.

Het hoofdgerecht vind ik persoonlijk het meest opvallend uit het rijtje en hoop ik zeker nog eens vaker te eten. Een bouillabaisse van heek, ansjovis, rode garnalen, aubergine en courgette. Ik heb zelf ook een sterke herinnering aan veel stukjes tomaat (echtgenoot eet geen tomaat), maar daarvan wordt op het menu geen melding gemaakt. De stevige heek vormt een heerlijke combinatie met de smaakvolle ‘soep’. In het glas zit een rosé uit de Languedoc.

Het pre-desert (prachtig woord) is een gerookte mousse van foie gras met peer, vanille, schapen yoghurt, lavendel en amandelen. Eigenlijk ben ik helemaal niet van de eendelever, en de portie was wat ruim. Dat ik tegen beter weten in hem wel helemaal heb opgegeten, zegt genoeg. Voor het tegenwicht drinken we een volle Godello.

Het echte desert is een combinatie van pure chocola, fennel, toffee crumble, groene appel en espresso. Met name de toffee is om je vingers bij af te likken. En omdat we op Ibiza zijn krijgen we hierbij een cocktail van Hierbas en groene appel.

We sluiten af met een koffie, geserveerd met chocolade bonbons met gezouten caramel en liquor 43.

Een mooi menu, waarbij de maag goed gevuld is zonder dat gevoel van ´net iets te veel´, wat in mijn geval ook nog wel eens kan gebeuren.

Geen evenement, wel een beleving
Mooi eten op een fijne locatie is niet uniek, een chef uit zijn goed geoliede restaurant halen en op een (vakantie)eiland neerzetten om een fantastisch diner te bereiden met de middelen die hij daar heeft, is wel bijzonder. Société Anonyme spreekt op haar website van een ‘experience´ en ik vind dat een treffende omschrijving. De dynamiek en het enthousiasme van alle betrokkenen is voelbaar en aanstekelijk; met elkaar iets nieuws ondernemen.

Was het het waard?

Ja, voor mij wel. De band die wij met De Kromme Watergang hebben speelt daarin vast een rol, maar als ik de mogelijkheid had, zou ik de komende paar weken bij elke chef aanschuiven.

Foto: Remy Sapuletej

Foto: Remy Sapuletej

Foto: Remy Sapuletej

Foto: Société Anonyme

Foto: Remy Sapuletej

Die kan dan natuurlijk niet ontbreken; met Mike en Edwin.

Ook zo´n unieke culinaire ervaring?
Société Anonyme is nog tot en met zondag 27 september te bezoeken. Naast Edwin Vinke van De Kromme Watergang in Hoofdplaat (twee Michelinsterren) zullen ook Ron Blauw van onder andere Ron Gastrobar in Amsterdam (een Michelinster), Erik van Loo van Parkheuvel in Rotterdam (twee Michelinsterren), Soenil Bahadoer van De Lindehof in Nuenen (twee Michelinsterren) en Fred Mustert van Restaurant Fred in Rotterdam (twee Michelinsterren) hun culinaire best gaan doen op de prachtige locatie van Hotel Rural Astarte.

Reserveren kan via de website van Société Anonyme: http://www.wearesociete.com/
Mooie plaatjes kijken doe je op Facebook: https://www.facebook.com/wearesociete