Opvoeders gezocht!

Als er één onderwerp is waarbij je ongevraagd advies beter achterwege kan laten, dan is het wel opvoeden. Vele vriendschappen zijn gestrand of op z’n minst bekoeld door goedbedoelde tips rondom verantwoord ouderschap.

Dit klinkt wellicht bizar als je kijkt naar de hoeveelheid websites, tijdschriften en boeken over opvoeden. En wie zelf kinderen heeft, weet als geen ander dat er momenten zijn waarbij inhoudelijke hulp van harte welkom is. Waarom voelt advies vanuit de omgeving dan toch snel als kritiek?

In deze gezinnen waren de kinderen de baas

Toen echtgenoot en ikzelf nog geen kinderen hadden, keken we vaak naar de Nanny (niet die hysterische Amerikaanse serie, maar de Engelse ‘that behaviour is unacceptable’ Jo Frost). We verwonderden ons over het onbeheerste gedrag van peuters en kleuters, maar vooral over de totale verslagenheid van hun ouders. In deze gezinnen waren de kinderen de baas, dat zou ons toch echt niet overkomen! Inmiddels drie eigen kinderen verder, weet ik dat het ideale gezin niet bestaat en dat er verschillende redenen zijn waarom je als ouders water bij de wijn doet.

Over een andere boeg

Zelf denk ik dat het hebben van een kind met ADHD en ODD mij gedwongen heeft nog meer over mijn eigen opvoedstijl na te denken. Immers, als de bekende regels niet werken, zal je het over een andere boeg moeten gooien. Wanneer je kind snel overprikkeld raakt en alles letterlijk neemt, dien je als ouders extreem helder te zijn in je communicatie. Wanneer hij bij het minst of geringste opstandig, dwars en driftig wordt, is het des te belangrijker om te weten welke confrontatie je als ouder wel aangaat en welke je laat voor wat hij is.

Discussie met een twee-jarige

Het moge duidelijk zijn dat ik nogal wat vind van de allesbepalende rol die ouders hebben in relatie tot het gedrag van hun kinderen. Gelukkig ben ik daarin niet de enige. Vorige maand mocht Filemon Wesselink aanschuiven bij RTL Late Night, hij had samen met zijn zus Clarinde Wesselink het kinderboek ‘Papa zegt ja’ geschreven. Over het ja zeggen van ouders, wanneer het eigenlijk nee moet zijn.

Het gesprek aan tafel zette mij aan het denken, niet in het minst vanwege de YouTube filmpjes die werden getoond om aan te geven hoe feilloos ons ogenschijnlijk onschuldig nageslacht inspeelt op de wankele houding van ons, de ouders. Discussie met een tweejarige over wel of niet alleen gaan fietsen, eerst nee zeggen en dan toch ja zeggen over wel of niet op een schommel. Het zijn allemaal zaken waarvan we weten dat we ze niet zouden moeten doen, maar waar we ons – geef toe – allemaal wel eens schuldig aan hebben gemaakt. Terwijl we ook allemaal weten dat het leidt tot het creëren van monsters.

Het kind of het filmpje

Mij gaat het hier echter niet om de toegeeflijkheid van de ouders, maar om de filmpjes. Oké, ze zijn hilarisch, omdat ze herkenbaar zijn en omdat je weet wat er gaat gebeuren. Maar ik krijg er ook een ongemakkelijk gevoel van. In mijn ogen zijn deze ouders veel meer bezig met het maken van een leuk filmpje dan met hun kind.

Wat als deze ouders hun camera’s hadden weggelegd en hun kind op ooghoogte hadden aangesproken of desnoods onder de arm meegenomen? Dan was er vast veel gekrijs geweest en zeker geen grappig filmpje. Maar er waren wel duidelijke grenzen gesteld. Misschien is dat iets om een volgend keer over na te denken, voordat we besluiten een discussie met ons kind aan te gaan voor een grappig filmpje op YouTube.