Schrijfweekend in de Betuwe (deel 2)

Aan tafel zitten drie van mijn mede-schrijfcursisten in diepe stilte te werken aan hun verhaal. Ikzelf zit op de bank om een begin te maken aan deze blog. Een beetje stiekem voelt het wel, ik ben hier immers voor mijn boek, maar op dit moment is het hoofd leeg.

Of moet ik zeggen: juist te vol?

Les van een pro
Vier trainingen in twee dagen, inclusief nieuwe verhalen van andere (aspirant) schrijvers en niet te vergeten onze schrijfcoach Marelle Boersma zelf. Het is een hoop informatie om te verwerken. Gelukkig is Marelle niet alleen succesvol thrillerauteur, maar heeft ze tevens jarenlange ervaring als docente aan de Universiteit van Wageningen.

Het is vooral de docente die gedurende het Schrijfweekend voor mij zit.

Marelle mag dan een intuïtief schrijfster zijn, haar Schrijfweekend verloopt volgens een helder schema, waar ze als echte juf leiding aan geeft. Rustig, direct en met duidelijk plezier. En dat is prettig, want ik ben hier om te leren. Te leren hoe ik verder moet, nu mijn manuscript af is en het ‘strak-trekken’ kan beginnen.

Saai type
Direct na de kennismaking op vrijdag gaan we aan de slag om ons hoofdpersonage tot leven te brengen. En veel sneller dan verwacht, dient mijn eerste hindernis zich aan: mijn hoofdpersonage blijkt een behoorlijk saai type. Verward kijk ik naar de ingevulde profielschets die ik maanden geleden heb gemaakt; hoe kan dit? Ik duik terug in mijn verhaal en aan de hand van de door Marelle aangereikte theorie weet ik de vinger op de zere plek te leggen. Hier is duidelijk nog werk aan de winkel.

Toepasbaar
De theorie direct kunnen toepassen op ons schrijven is kenmerkend voor Marelle’s schrijfcoaching. De training van zaterdag is zelfs speciaal voor mij bedacht: schrijf op zes post-it notes je verhaal op. Mag ik het hele blokje?
Ik schuif en streep door, wat is het werkelijke verhaal in mijn manuscript? Wat is het begin en wat is het eind? En welke stukken daar tussenin zijn essentieel om het een logisch en vooral ook spannend geheel te maken? Net op het moment dat een medecursist naast mij verzucht dat ze haar eerste twee hoofdstukken kan schrappen, vraag ik mijzelf af hoe relevant de eerste vijftig pagina´s van mijn verhaal werkelijk zijn?

Met de billen bloot
Die vraag komt tijdens het individuele coaching gesprek met Marelle ook aan bod.
‘Je schrijft mooi,’ zegt ze naar aanleiding van de vijf pagina’s tekst die ik haar van te voren heb mogen sturen. De bevestiging is fijn, maar daarna kunnen we ook direct door naar waar het werkelijk om gaat.

Alleen mooi is niet genoeg om in een verhaal te staan.

Zeker als ik een thriller schrijf, is het belangrijk de vaart erin te houden. Als ik probeer uit te leggen waar mijn verhaal over gaat, blijkt al snel dat zelfs ik verstrikt raak in het aantal personages en verhaallijnen dat ik heb gecreëerd. Zijn ze echt allemaal nodig? En vooral: is de lezer niet allang afgehaakt?

Schrijven is schrappen
Het goede nieuws is dat er met mijn 550 pagina’s manuscript genoeg vlees op de botten zit om te kunnen schrappen. Een manscriptbeoordelingsbureau had bij mij al aangegeven dat ik mijn verhaal tot de helft moest reduceren, wilde ik überhaupt door een uitgever gelezen worden. Dat had mij toen erg tegen de borst gestoten, het voelde als schrappen als een doel op zich. Nu had ik een inhoudelijk uitgangspunt: schrappen om het verhaal duidelijker te krijgen. Door kritisch naar personages te kijken en mij tot de essentie van het verhaal te beperken.

Durven delen
Die avond bespreken we elkaars verhalen en lezen enkelen voor uit eigen werk. Ik neem het risico en lees het mogelijke nieuwe begin van mijn verhaal voor. Het klinkt warrig en onduidelijk (het was tenslotte oorspronkelijk hoofdstuk 11) en ik realiseer mij opgelucht dat er in de voorgaande tien hoofdstukken informatie zit die ik nog steeds kan gebruiken.

Kill your darlings (en ja, dat doet pijn)
De laatste training van het weekend gaat over spanning en brengt alle theorie van de afgelopen twee dagen samen. Ik trek mij terug in de serre van onze knusse B&B. Het is er fris, maar dat heb ik nodig om mijn hoofd helder te houden. Na twee uur staat de rode draad van mijn verhaal op één A4, heb ik acht personages geëlimineerd en staan er nog eens vijf op de nominatielijst hen achterna te gaan. Als personages verdwijnen (doordat hun rol wegvalt of overgenomen wordt door een ander personage) betekent dat automatisch dat er ook scènes verdwijnen. Soms doet dat pijn (dit was net zo leuk geschreven) en soms voelt het als een opluchting (hier had ik zelf ook al mijn twijfels over).

Antwoorden
En dan is het half vier en gaan we afronden. We kijken terug op een zeer zinvol en gezellig weekend. De één omdat ze een begin met haar boek heeft gemaakt, de ander omdat ze eindelijk tijd had om weer eens te schrijven en weer een ander omdat er ineens een prachtige verhaallijn ligt. Ik kijk naar de lijst vragen die ik voor het weekend had opgesteld. Ze zijn totaal niet aan de orde gekomen. En toch ga ik terug naar huis met antwoorden. Antwoorden in de vorm van handvatten om van mijn manuscript een echte thriller te maken.

Droom jij ook van het schrijven van een boek of ben je er zelfs al mee bezig?
Schrijftraining van Marelle Boersma kan ik je zeker aanraden, meer over de mogelijkheden lees je op haar website.