Me-time in het tuincentrum

Het is woensdag en de kinderen zijn onder de hoede van echtgenoot. Wat betekent dat ik een vrije vrouw ben.

Hoe heerlijk, zeker in de vakantie. Een dag lang tijd voor mijzelf. Even geen politieagent zijn, vieze snoeten en handen poetsen of anderszins. Deze dag is helemaal voor mij.

‘Wat ga jij vandaag doen?’ vraagt echtgenoot, met een jaloerse ondertoon in zijn stem. Om ons heen rennen de kinderen elkaar gillend achterna met nerf-pistolen.
‘Ik denk dat ik naar het tuincentrum ga.’
De stilte die volgt is met recht oorverdovend te noemen.

Kleinburgerlijkheid

Natuurlijk weet ik ook hoe vreselijk zo’n centrum is. De net iets te glimmende spiegels, de houten borden met mindfull-achtige teksten en de accessoires die je precies vertellen waar je je sleutels, servetten of zeep moet laten, om onverklaarbare redenen vaak in het Engels of Frans.

En toch. Ik hou van de kleinburgerlijkheid in een bouw- of tuincentrum. Wie goed kijkt, vindt nog eens een betaalbaar styling-object (net zoals zwangerschapswinkels vaak hele leuke sieraden en tassen verkopen, maar dat terzijde). Daarnaast heeft het betere centrum een horeca gelegenheid en gratis toilet en WiFi, ideaal om tussendoor een blog te schrijven.

Het Tuinhuis

En zo komt het dat ik mij op mijn vrije woensdag bij de Praxis in Zoetermeer bevind, bekend om zijn uitgebreide tuincentrum. Ik heb mijzelf van te voren goed voorbereid op internet en weet wat ik zoek. Het is rustig en ik doe een inventarisatie rondje alvorens mij naar cafetaria Het Tuinhuis te begeven, gelegen midden in, jawel, het tuingedeelte. Het aanbod is verrassend breed en op het eerste gezicht vers. Mijn verwachting wordt evenwel direct bijgesteld door de jongeman achter de toonbank, die elke vraag van z’n collega weinig overtuigend beantwoordt met ‘volgens mij wel, ja.’

Naast Het Tuinhuis zit een heus klim- en ballenbak, waar een klein aantal kinderen in en uitrent. Nog zo’n voordeel van hier kinderloos zijn, is dat ik in dit speelgedeelte nu geen orde hoef te handhaven, wat zeker nodig zou zijn geweest. Om nog maar te zwijgen over de onvermijdelijke ‘gaan we al?’ (oudste), ´het is hier saaaai´ (middelste) en ‘nog een keer!’ (jongste) discussies. Als dat geen vrijheid is!

Grote mensen tuin

Na een broodje (toch niet zo) hete kip en verse muntthee is het tijd voor een serieuze speurtocht naar afgeprijsde tuinartikelen, uiteindelijk de hoofdreden om juist nu naar het tuincentrum te gaan. Ik droom al maanden van een grote-mensen-tuin, waarin de loungehoek een vaste vuurschaal en stijlvolle overkapping heeft (voor de koudere avonden), de eettafel onmiddellijk doet denken aan Italiaanse huwelijksfeesten en de BBQ op subtiele wijze verwerkt is in de steigerhouten buitenkeuken. Dit alles opgeleukt met vrolijke kussens, weelderig bloeiende bloemen en sfeerverhogende verlichting in de pergola. Als ik helemaal gek doe, voeg ik er ook nog een buitenmat aan toe.

Een half uur later bevinden zich in mijn mandje zes kaktussen, een stenen uiltje, dito vaasje en een plant waar ik de naam niet van kan onthouden. En oja, een rieten tissuedoos. Brengt dit mijn grote-mensen-tuin dichterbij? Helaas niet. Het beschikbare aanbod van kunststof stoelen en eettafels sloot niet aan bij de door mij gezochte Italiaanse beleving, net zoals de laatste afgeprijsde kussens niet het juiste bohemien gevoel opriepen. Echtgenoot kan weer gerust ademhalen.

En ik? Ik kruip thuis achter de computer. Want ik weet nu dat het virtuele buitenleven van het tuincentrum oneindig veel groter is dan de werkelijkheid.

Deze blog is ook gepubliceerd bij De Mama Company.