Ouders, relax!

Ik weet het, het is een smalle lijn, dat aanmoedigen van je kind aan de kant. Er zijn zelfs voorlichtingsfilms, die ouders wijzen op de negatieve gevolgen van te veel betrokkenheid aan de rand van het sportveld.

´Kom op Mats, je kunt het!´ is nog wel oké, maar ´Jezus Mats, die had er in moeten zitten´ al een stuk ongezelliger. Zeker bij herhaling.

Concentratie

De leeftijd van de kinderen speelt hierbij ook een rol. Hoe jonger, hoe minder geconcentreerd en dat doet een beroep op je geduld als ouder. Tenslotte sta je op zondagochtend om half tien niet voor niets op een regenachtig hockeyveld. Dan wil je ook wel wat inzet zien. Dat dit niet vanzelfsprekend is, bleek onlangs wel uit de reactie van één van de teamgenoten van mijn middelste, die op de vraag of hij nog mee ging spelen of liever bloemetjes wilde plukken, antwoordde ‘o, zijn die er dan?’

`Leg hem neer´

Afgelopen weekend had de jongste een judoexamen. Van die vijf en zesjarige kinderen die aan elkaar hangen en over het algemeen meer aandacht hebben voor hun omgeving dan hun tegenstander. Wij als ouders werden geacht ons kroost enthousiast aan te moedigen, wat gezien het tijdstip van acht uur ´s ochtends nog best een dingetje was.

En dan rijst dus ook nog de vraag, wat roep je? ‘Leg hem neer!’ is eigenlijk wat je wil zeggen, maar klinkt (zeker bij vijfjarigen) nogal agressief. Helemaal wanneer dochterlief onverwacht de worp van haar leven maakt, waarop de opponent luid snikkend niet meer verder wil strijden. Het dient gezegd, mijn dochter barstte vervolgens ook in tranen uit; overwinningen zijn op die leeftijd zo relatief.

Stortvloed

Ondertussen werd naast mij een ander kind verbeten aangemoedigd. De moeder in kwestie had mij al toevertrouwd dat haar zesjarige niet tegen zijn verlies kon en ook nogal onzeker was. Een continue stroom aan positieve bevestigingen was het resultaat. ‘Je weet het, je kan het, mama moedigt je aan.’ Ik ga mij dan op een gegeven moment afvragen wie mama nou werkelijk aanmoedigt?

Gevoelig

Dat is wellicht een gevoelige vraag. Zo´n ouder zit daar ook met de beste bedoelingen z´n kind een hart onder de riem te steken. En het is niet dat ze iets negatiefs zegt over de getoonde prestaties. Maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat zo’n stortvloed op een gegeven moment ook te veel wordt. Dan denk ik, ´laat dat kind nou gewoon even.´

Onzekerheid

Dat denk ik niet alleen op de judo-mat, maar net zo goed in het zwembad of op het sportveld. Want wat ik vooral hoor, is de onzekerheid van mama of papa zelf.

´Nee, Pieter zwemt nog lekker met bandjes, dat is helemaal niet erg.´

En dat is ook helemaal niet erg. Pieter komt in zijn eigen tempo en tijd wel toe aan dat diploma A. En Pieter lijkt dat zelf ook helemaal niet te deren.  Nu zijn ouders nog, die mij bij elke les toevertrouwen dat het allemaal niet zo snel hoeft, de juf wel heel erg streng is en de zoon vandaag ook wel zeer moe.

Ruimte

Ouders, relax! Mij hoef je niet te overtuigen. En gun jezelf en je kind wat ruimte. ´Kom op, je kunt het!´

Deze blog is ook gepubliceerd bij De Mama Company