Het scherm voor mij is zo blanco als een verse laag onbetreden sneeuw. Normaal gesproken geeft mij dit een gretig gevoel, zoals een nieuw schrift of een nieuwe pen mij ook in lichte vervoering kan brengen. Alles staat nog open en het is aan mij welke kant we opgaan.
Vandaag ontbreekt echter het euforische gevoel. Want naast het scherm is ook mijn hoofd leeg. Daar waar normaal gesproken de ideeën om voorrang vechten, gebeurt momenteel helemaal niets. Of in ieder geval niets wat te maken heeft met het schrijven van een blog. Voor de eerste keer in al die maanden ben ik totaal inspiratieloos.
De verjaardag van Helen Fielding zal weinigen interesseren
Tijd voor mijn aantekeningenboekje, die eigenlijk een App op mijn mobiele telefoon is, waarin ik te allen tijde mijn creatieve invallen kan opschrijven. Een aanrader voor elke (aspirant) schrijver, want wat op het moment zelf heel logische lijkt, is veelal een paar minuten later weer uit het hoofd verdwenen of in het beste geval een vage herinnering aan een briljant idee.
Een kort lijstje van onderwerpen staart mij tegemoet. Ik twijfel. Normaal gesproken zit er altijd wel één bij die er direct uitspringt. Een onderwerp dat goed voelt voor de website waar ik het voor schrijf. Deze keer niet.
Ik pak mijn agenda, een familieplanner, waarin ik per dag de (inter)nationale feestdagen en geboorte- en sterfdata van beroemde schrijvers heb opgeschreven, ter inspiratie van mijn schrijven. Valentijnsdag is inmiddels alweer twee dagen geleden en de aankomende verjaardag van Helen Fielding zal de bezoeker van De Mama Company weinig interesseren.
Zelf ben ik geobsedeerd met de politieke gebeurtenissen in Amerika
De krant dan, altijd goed voor onverwachte invallen. En niets geschikter voor een blog dan de actualiteit. Zelf ben ik momenteel geobsedeerd met het huidige politieke klimaat in Amerika en in het bijzonder de manier waarmee de media ermee omgaat. Ik ben geneigd te geloven dat het inderdaad chaos is rondom Trump en dat zijn meest recente uitlatingen aan het adres van Rusland over de Krim een met Putin persoonlijk afgestemde tegenaanval is naar aanleiding van de steeds hardnekkig wordende geruchten dat hij te positieve gevoelens voor dit land zou hebben.
Tegelijkertijd vraag ik mij af in hoeverre dit beeld mij niet opgedrongen wordt door wat de media mij laten zien. Wat weet ik immers werkelijk van de nieuwe president van Amerika en al helemaal van hetgeen er achter gesloten deuren plaatsvindt? Daar komt nog eens bij dat het totale gebrek aan respect vanuit oude en nieuwe media mij keer op keer verwondert en zorgen baart.
Begrijp mij goed, ik heb het hier niet over hiërarchisch afgedwongen respect, daar geloof ik niet in. Ik heb het over respect in de zin dat je iemand serieus neemt, ongeacht wat je van de persoon denkt. Dat gaat verder dan roepen dat iemand iets niet kan of er grappen over maken. Want die persoon is wel gekozen door een hele grote groep ontevreden mensen en hij heeft behoorlijk wat touwtjes in handen. En als de afgelopen Amerikaanse verkiezingen één ding hebben laten zien, is dat de overtuiging dat ‘het wel los zal lopen’ of ‘mee zal vallen’ al lang achterhaald is.
Wat wil jij je kind meegeven?
De vraag is of de bezoekers van De Mama Company zitten te wachten op mijn politieke overpeinzingen. Zelfs al mogen wij binnen een maand allemaal een vakje aankruisen in het stemhok, het blijft nogal een droog onderwerp. En ik mag dan van mening zijn dat een gefundeerd begrip over de politiek essentieel is om een juiste keuze te maken, wat deze ook mag zijn, een website die zich voornamelijk richt op opvoeden, mode en lifestyle is daar wellicht niet het juiste podium voor.
Of toch wel?
Want wat geven wij onze kinderen mee als we geen gebruik maken van ons stemrecht? Of strategisch stemmen, in de ijdele hoop dat het loslaten van onze eigen, meest belangrijke opvattingen een PVV buiten de coalitie houdt? En hoe uitgekauwd het inmiddels ook mag klinken, is het niet onze taak als ouder de wereld zo goed mogelijk door te kunnen geven aan de volgende generatie?
Niet alleen stemmen op een mening, maar op concrete, realistische plannen
Dat betekent gaan stemmen en bewust stemmen. Niet alleen stemmen op een mening, maar op concrete, realistische plannen. Dat dat lukt zeker niet met alleen het lezen van de inwisselbare campagneslogans van onze politieke partijen. En ook de Stemwijzer geeft een zeer simplistische weergave van de werkelijkheid. Daar staat tegenover dat de verkiezingsprogramma’s geschreven lijken om te verwarren en het lijsttrekkersdebat dit jaar tussen de nummers drie tot en met zeven zal gaan.
Ik zal eerlijk zeggen dat ik er zelf nog niet uit ben, op welke partij ik ga stemmen. En ook ik heb al helemaal niet altijd zin om mij te verdiepen in achtergronden en politieke kletspraatjes. Toch vind ik dat ik het aan mijzelf en mijn kinderen verplicht ben dit wel te doen om zo op 15 maart a.s. een gefundeerde keuze te kunnen maken. Ik hoop jij ook.
Op internet zijn diverse websites te vinden waarin een poging wordt gedaan de aankomende Tweede Kamerverkiezingen toegankelijk te maken, hieronder een selectie:
Deze blog is ook gepubliceerd bij De MamaCompany | Uitgelichte afbeelding van Shutterstock.
You might also like
Leave A Reply