Twee weken geleden schreef collega-blogger Jeske een leuke blog over zichzelf. Daarin raakte ze een belangrijk onderwerp aan: wat zet je wel en niet over je kinderen online?
Jeske kiest ervoor niet over de ontwikkeling van haar dochters te bloggen, met foto´s van haar meiden heeft ze geen moeite. Haar opmerking zette mij aan het denken; ik schrijf namelijk heel veel over mijn kinderen. Niet alleen hier bij de Mama Company, maar ook voor J/M voor Ouders en af en toe op mijn eigen blog barbaraschrijft.nl. Allemaal openbare websites, die door iedereen gelezen kunnen worden.
Wat vinden de kinderen?
Ik kan mij heel goed voorstellen dat er mensen zijn die dit belachelijk vinden. Zij zullen zich afvragen waarom ik te koop loop met de soms zeer persoonlijke verhalen over het wel en wee binnen mijn gezin. En of ik er over nagedacht heb wat mijn kinderen daar nu – of later – van zullen vinden?
Het antwoord is een volmondig ja. Niet alleen weten zij dat ik over hen schrijf, bij elke blog vraag ik mij af of ik hen deze ook zou laten lezen. Misschien niet nu, gezien hun leeftijd, maar over een paar jaar. Het is de gewetensvraag die mij scherp houdt, zodat ik niets schrijf wat later tot ruzie en verwijten kan leiden. Voor zover ik dat nu kan overzien en überhaupt in de hand heb.
Waar blog ik over?
Dat is niet altijd eenvoudig. Voor De Mama Company hou ik de blogs over de kinderen luchtig en algemeen. Ik ga er vanuit dat ze me het later niet kwalijk zullen nemen dat ik hun voorliefde voor Enzo Knol en indoor speeltuinen op internet heb besproken. En als ze dat wel doen, soit!
Voor J/M voor Ouders is het een heel ander verhaal. Daar schrijf ik over de impact van een kind met ADHD en ODD op ons gezin. Heel persoonlijk, zowel voor mijzelf als alle betrokkenen. Ook niet altijd even makkelijk om over te schrijven en toch heb ik ervoor gekozen dat wel te doen.
Waarom überhaupt bloggen?
Waarom? Omdat ik een verhaal te vertellen heb. Het verhaal van mij als ouder en mijn zoon als kind met een dubbele gedragsstoornis. En ofschoon mijn gezin en mijn kind uniek zijn, is het verhaal dat niet. Heel veel ouders en kinderen worstelen met eenzelfde situatie en komen er niet uit. Of komen er wel uit, maar kunnen een hart onder de riem nog steeds goed gebruiken. Als ik ook maar een klein deel van hen kan bereiken en verder kan helpen door te bloggen over mijn ervaring, dan is het voor mij de moeite waard geweest.
Moet dat dan ten kosten van mijn eigen kinderen? Uiteraard niet
Bespreekbaar maken
Ik schrijf geen sensatieverhalen, maar wil lastige situaties bespreekbaar maken, zodat een ander daar wat aan heeft. Dat betekent dat ik mij in mijn blogs richt op feitelijke gebeurtenissen en vooral mijn eigen rol in het verhaal. Ik (ver)oordeel mijn kinderen niet, maar probeer ze te begrijpen. En dan gaat het er niet zozeer om wat ze doen, als wel waarom ze iets doen. En hoe ik daar als ouder mee omga.
En dat brengt mij bij mijn laatste en tevens allerbelangrijkste punt: de invalshoek van waaruit je dingen over je kinderen online deelt. Zoals de liefde van Jeske voor haar dochters doorstraalt in de foto´s die ze van hen plaatst, zo geldt hetzelfde voor mijn blogs over mijn kinderen. Ik kan deze artikelen schrijven, omdat ik trots op hen ben en mijn vertrouwen in hen rotsvast is. En dat is wat ik elke ouder gun.
Deze blog is ook gepubliceerd bij De Mama Company | uitgelichte afbeelding Shutterstock.
Leave A Reply