De echte schrijver

‘Een echte schrijver kenmerkt zich door een grote mate van egoïsme,’ zei iemand tegen me. ‘Het schrijven gaat immers voor alles.’ Ik liet de woorden bij me binnenkomen en realiseerde me dat ik nooit een echte schrijver zou worden.

Ik ben namelijk een pleaser en pleasers zetten hun eigen behoeften zelden op de eerste plaats. In mijn schrijven leidt dat tot een innerlijke strijd tussen Schuldgevoel en Frustratie.

Schuldgevoel

Schuldgevoel vindt namelijk dat ik een slechte moeder ben als ik de kinderen een paar uur alleen beneden laat, zeker als het betekent dat ze achter een schermpje kruipen. En aangezien mijn echtgenoot nog altijd meer verdient dan ik met mijn schrijven, is Schuldgevoel van mening dat de zorgtaak in onze huis navenant verdeeld moet worden. Hoezo een week in schrijfretraite?

Frustratie

Tegelijkertijd komt Frustratie om de hoek kijken. Frustratie wil met haar vuist op tafel slaan en de kinderen vertellen dat het thuis geen hotel is en dat ze prima zichzelf een paar uur kunnen vermaken, terwijl mama boven aan het werk is. Frustratie wil dapper genoeg zijn om echtgenoot te vertellen dat hij twee keer per jaar een week op de kinderen moet passen, omdat deze schrijver op schrijfretraite is. Maar Frustratie is niet opgewassen tegen Schuldgevoel en zwijgt in alle talen.

Wilskracht

En toch ligt er 13 december een boek in de winkel. Mijn boek. Want terwijl de innerlijke strijd tussen Schuldgevoel en Frustratie in volle gang is, dient Wilskracht zich aan. Wilskracht heeft geen boodschap aan Schuldgevoel of Frustratie. Wilskracht oordeelt niet, maar is vastbesloten van mijn schrijversambitie een succes te maken. Met ongekend doorzettingsvermogen en veerkracht houdt ze me op het schrijverspad. Wilskracht geeft nooit op. Met een boek als resultaat.

En dat maakt van mij toch mooi een echte schrijver.

Deze blog werd eerder gepubliceerd als zomercolumn bij Perfecte Buren.