National Novel Writing Month (NaNoWriMo)

Het is alweer week twee van National Novel Writing Month (NaNoWriMo)* en ik ben goed op stoom.  13 scènes (ca. 22.000 woorden) heb ik geschreven sinds afgelopen maandag, wat betekent dat ik er twee voorloop op schema.

Informatie overload
Dat is evenwel geen reden om lui achterover te hangen. Ik weet inmiddels als geen ander dat de personages in mijn verhaal de neiging hebben activiteiten te ontwikkelen die ik van te voren niet heb bedacht. De geplande 35 scènes voor november zijn slechts een indicatie van het aantal dat ik werkelijk zal schrijven en de ervaring leert dat het er eerder meer dan minder zullen worden.

Wordt het dan niet een brei aan informatie? vraag je je nu wellicht af.
Het is een terechte vraag waar ik zelf ook mee worstel. Zeker als ik weer ergens lees dat je het aantal personages en verhaallijnen beperkt moet houden, zodat de lezer niet in totale verwarring het boek halverwege weglegt om nooit meer te openen. Daar staat tegenover dat alles wat ik schrijf een reden heeft.

Alle mensen en gebeurtenissen in het verhaal hebben een functie.

Soms is zelfs voor mij die functie niet direct duidelijk. Zo schreef ik enkele dagen geleden een parkeerwachter in mijn verhaal. Een hele pagina dialoog met mijn hoofdpersoon, waarvan ik mij tijdens het schrijven afvroeg, ´is dit nu echt nodig?’

Als ik dat al denkt, wat moet de lezer dan wel niet denken?

 Toch liet ik mijn parkeerwachter er in staan, en wat bleek? Niet alleen was hij de noodzakelijke aanleiding om mijn hoofdpersoon op een gewenste locatie te krijgen, ik weet ook dat hij een cruciale rol gaat spelen in een latere scène, die nog geschreven moet worden.

Realiteit versus fantasie
Vaag? Wellicht. Het is een wonderlijk proces, dat schrijven. Als ik een hele dag met mijn boek bezig ben geweest, moet ik echt weer landen in mijn eigen wereld. Een wereld die onbekend is met mijn fictie personages. Echtgenoot kijkt altijd licht glazig als ik hem enthousiast vertel hoe achterbaks mijn slechterik zich heeft gedragen en hoe ontzettend leuk de love-interest van mijn hoofdpersonage is. Die mensen zeggen hem niets, voor mij zijn het mijn collega’s van die dag. Ik weet nu al dat ik ze ga missen als het boek klaar is.

Schrijfflow
Vanochtend ging ik met grote vastberadenheid achter de computer zitten en begon onmiddellijk met tikken. Nu ik dagelijks veel schrijf, zit ik in een zodanige flow dat ik relatief makkelijk de draad weer kan oppakken en direct door kan schrijven. Deze keer merkte ik dat mijn gedachten steeds wegliepen van het verhaal. Mijn ergernis over de tijdrovende boodschappenronde van die ochtend zat nog enorm in mijn systeem. Ik bedacht me dat ik de was op moest hangen en het feit dat mijn internet verbinding er uit lag, zag ik niet als kans (geen afleiding), maar als duidelijke tegenwerking.

Dergelijke onrust is funest voor mijn schrijfproces. Dan wordt het te vol in mijn hoofd en kan ik mij niet meer concentreren op mijn verhaal. En dus besloot ik deze blog te schrijven.

Ik zou er ook de brui aan kunnen geven en een boek gaan lezen

Onder het mom van ‘onderzoek en inspiratie bij anderen’.  Ik weet evenwel ook dat ik daar een heel ontevreden gevoel aan overhoud. Een blog schrijven houdt mij in het schrijfproces en omdat het een afgeronde activiteit is (de blog is binnen afzienbare tijd klaar en online) geeft het ook een voldaan gevoel.

En op dat voldane gevoel kan ik weer mijn verhaal oppakken. Een verhaal waarvan ik heb gezegd dat het manuscript deze maand af is. Ik heb een deadline, en dat niet alleen: ik heb mijn deadline kenbaar gemaakt. Nu heb ik ooit gelezen dat mensen die over hun voorgenomen activiteiten praten, ze minder snel uitvoeren dan mensen die dit niet doen. Het praten erover schijnt al een dermate gevoel van voldaanheid teweeg te brengen, dat de urgentie om tot realisatie over te gaan minder wordt.

Met andere woorden: als je iets wilt realiseren, praat er dan niet over.

Bij mij werkt dat precies andersom. Als ik iets niet vertel, betekent het vaak dat ik het toch niet uit ga voeren. Of het op z´n minst heel vaak uitstel, er is altijd wel wat anders, meer urgent, te doen.

Het is alweer week twee van National Novel Writing Month (NaNoWriMo) en ik heb nog 12 werkdagen om Familiegeluk af te schrijven. De hoogste tijd dus om dat nu te gaan doen!

* National Novel Writing Month (NaNoWriMo) is een uit Amerika overgewaaid initiatief met als doel het schrijven van een roman van minstens 50.000 woorden in één maand, te weten November.  Er is een website met tutorials, peptalks, fora en zelfs merchandise. Alles om er voor te zorgen dat jij succesvol schrijvend de maand doorkomt. In Nederland hebben op dit moment 10.792 mensen een account op dit platform, of ze allemaal ook meedoen is natuurlijk de vraag 😉