Ik betrap mijzelf op een loyaliteitsconflict. Niet in mijn dagelijks leven, maar ten opzichte van de twee hoofdpersonen uit het boek dat ik schrijf.
Ik zal proberen het uit te leggen.
Hoofdpersonen
Mijn boek Familiegeluk gaat over de familie Sandvliet en kent twee hoofdpersonen: Eline en Ellen. Eline is de moeder van Ellen, en mijn boek begint op het moment dat zij net is gestorven. Het is 2014 en geschreven vanuit het perspectief van dochter Ellen.
Het deel waarin Eline de hoofdrol heeft, speelt zich af in 1963 en 1964 en komt halverwege het boek aan de orde.
Onthechten
Tijdens het schrijven over Eline, groeide ik mee met mijn personage en haar strijd (een goed verhaal kent altijd een (persoonlijke) strijd die overwonnen moet worden). Tegen de tijd dat ik weer terug moest keren naar Ellen, had ik er moeite mee om Eline los te laten. Ik was aan haar gehecht geraakt en het was alsof ik voor altijd afscheid nam van een goede vriendin.
Alles wat geschreven moest worden, had ik echter geschreven; het was de hoogste tijd het verhaal van Ellen weer op te pakken.
En ook hier gebeurde hetzelfde, ik raakte gehecht aan Ellen en haar koppige zoektocht naar de waarheid achter het vermeende familiegeluk (oké, tijd voor een bekentenis: ik raakte niet alleen zeer gehecht Ellen, maar ook aan haar love-interest). Toen ik mijn laatste hoofdstuk schreef, voelde ik mij oprecht melancholisch, zoals je dat ook kan ervaren als lezer, aan het eind van een fijn boek.
Herlezen
Inmiddels zit ik in de fase van het herlezen van mijn verhaal. Van begin tot eind, opzoek naar inconsistenties, niet lekker lopende zinnen en bovenal irrelevante informatie. Omdat het verhaal begint en eindigt met Ellen, was het vrij eenvoudig om na het schrijven van de laatste hoofdstukken, mij direct weer thuis te voelen in het eerste deel van het boek. Ik had de tekst dan wel enkele maanden geleden geschreven, de hoofdpersoon was mijn new best friend, dus dat las als een trein.
Nu ben ik in 1963 aanbeland en mis Ellen. Terwijl ze nog niet eens geboren is. Dit gedeelte van mijn verhaal gaat over haar moeder Eline, die ooit ook mijn goede vriendin was. Totdat ik mij ging hechten aan haar dochter. Ik worstel mij door de tekst heen, opzoek naar de hechte band die wij eens hadden.
Herschrijven
En dan realiseer ik mij ineens waar mijn ongeduld vandaan komt. Het gaat niet om een voorkeur voor Eline of Ellen. Het gaat er om dat het mij niet lukt in het verhaal van Eline te verdwijnen. Gebeurtenissen gaan te snel, waardoor ze ongeloofwaardig worden. Als schrijver was ik mij daar duidelijk niet van bewust, stond ik te dicht naast de personage. Als kritische lezer van mijn eigen verhaal merk ik dit wel. Ik zal serieus moeten herschrijven.
Op Schrijven Online staat dat herschrijven vaak een oefening is in nederigheid en doorzettingsvermogen. Mijn manuscript mag dan klaar zijn, het blijft toch nog altijd versie 1.0.
You might also like
2 Comments
Impressive! Het lijkt me een zeer interessant boek dat ik sowieso wil lezen. Maar ik snap wel wat er aan de hand is. Herschrijven is immers part of the job. Ik ben altijd bang dat ik goede dingen schrap en als ik ze dan weer wil toevoegen ik niet meer de juiste woorden vind.
Dank je Melissa. Het is inderdaad part of the job en ik begin mij steeds meer te realiseren wat voor groot deel het wel niet is ;-0.
De angst de goede dingen te schrappen is zeer herkenbaar. Tijdens het schrijven, bewaarde ik alle stukken die ik toch niet goed genoeg vond in een aparte map, voor het geval ik me nog zou bedenken. En voordat ik het hele verhaal ging herzien, heb een backup van de originele eerste versie veilig opgeslagen op mijn computer. Dat maakt schrappen een stuk makkelijker, de wetenschap dat je tekst niet definitief weg is.