Pogingen iets van het leven te maken; Hendrik Groen
Ik had mijn eerste vakantieboek nog niet uit, of ik miste hem al: Hendrik Groen, de ik-persoon in ‘Pogingen iets van het leven te maken’. Hij is zo iemand van wie je hoopt dat, als je dan toch in een bejaardentehuis belandt, hij je buurman is.
Hij mag mijn buurman nu al zijn.
Een jaar lang geeft Hendrik Groen een kijkje in zijn leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Dat is niet altijd opbeurend, en zeker confronterend voor iedere 70-plusser. De gebeurtenissen zijn klein, en daarmee juist zo veelzeggend. De oprechte toon en humoristische wijze van schrijven, maakt dat het verhaal nergens over-sentimenteel of ongeloofwaardig wordt. Het is gewoon wat het is, en Hendrik weet er, samen met zijn sympathieke bejaarden vrienden, zeker wat van te maken.
Lezen dus, met een lach en een traan. Voordat de verfilming komt.
P.S. ook leuk vanuit de marketing: er is een grote stapel groot-letter exemplaren cadeau gedaan aan verzorgingstehuizen.
Het Rosie Project; Graeme Simsion
Waarschijnlijk was het niet eerlijk dat ik ´Het Rosie Project´ direct na Hendrik Groen ben gaan lezen. Ik was nog te vol van mijn bejaarde om hoofdpersoon Don werkelijk een kans te geven. Daarnaast waren mijn verwachtingen hoog gespannen door alle lovende reacties uit mijn omgeving.
Het verhaal gaat over de autistische Don Tillman, een briljante docent genetica, die denkt dat hij met behulp van een zestien pagina’s tellende vragenlijst zijn perfecte partner kan vinden. Het moge duidelijk zijn dat als Rosie Jarman in zijn leven komt, zij niet hoog scoort op deze lijst.
Ik vond het boek amusant, maar niet hilarisch en niemand kroop echt onder mijn huid. Don is te veel de ideale partner, ondanks en vooral vanwege zijn Asperger. Daarbij wordt hij erg voorspelbaar naarmate het boek vordert. Wat ook niet helpt, is dat hij de conflicten binnen het Rosie Project relatief eenvoudig weet op te lossen, waardoor de spanningsboog laag is. Love-interest Rosie zelf is sympathiek, maar meer ook niet. Evenals bij de andere personages blijft haar karakter op de oppervlakte, alles draait om het succesverhaal van Don. En dat is voor mij te eenzijdig, omdat iemand met een gedragsstoornis het zijn omgeving ook heel lastig kan maken. Echt lastig, niet leuk-en-uiteindelijk-toch-wel-handig lastig. Dat is wellicht niet leuk voor het verhaal, maar wel beter voor de geloofwaardigheid.
Geloofwaardigheid is zeker niet de insteek die de auteur voor ogen heeft gehad. En daar staat tegenover dat de recht-toe-recht-aan verhaallijn lekker makkelijk weg leest. Ook weet je direct al dat je niet teleurgesteld gaat worden aan het eind van het verhaal, wat niet geheel onbelangrijk is bij een feel-good boek.
Lezen? Ja hoor. Op vakantie of juist na een te drukke (werk)week.
Er is inmiddels ook een vervolg op de markt.
Zout op mijn huid’; Benoîte Groult
‘Zout op mijn huid’ van Benoîte Groult gaat over de onmogelijke, maar levenslange passie tussen een Parisienne en een Bretonse zeeman.
Het boek werd onverwacht genoemd door één van de personages in mijn eigen boek-in-wording en dat leek me reden genoeg om het zelf ook te lezen. Het is immers al jaren een zeer beroemd liefdesverhaal en wat mij betreft verplichte kost voor iedereen die denkt met E.L. James weg te komen.
Het is ook een bijzonder boek. De ik-schrijfstijl brengt je onder de huid van de hoofdpersoon, terwijl de meer afstandelijke hij/zij-vorm, die eveneens in het boek wordt gehanteerd, een beschouwend perspectief biedt. En de hele tijd voel je je als lezer de voyeur van de lust, liefde en wanhoop van hoofdrolspelers Lozerech en Gauvain.
Prachtig intens geschreven, maar ook met humor en herkenning. En zinnen die ik nog een paar keer opnieuw zal moeten lezen om ze volledig te bevatten. Het eind is onontkoombaar, en toch hartverscheurend.
Lezen dus!
You might also like
Leave A Reply