De last van NaNoWriMo

Wie een beetje van het schrijven is, kan er niet omheen: het is bijna National Novel Writing Month, kortweg NaNoWriMo genoemd.

NaNoWriMo is een uit Amerika overgewaaid initiatief met als doel het schrijven van een roman van minstens 50.000 woorden in één maand, te weten november.

Reëel? Ik denk het niet.

Zinvol? Dat dan weer wel.

NaNoWriMo gaat inmiddels zijn twintigste levensjaar in en is (hoe kan het ook anders) veel meer dan de ambitie een boek te schrijven in een extreem korte tijdspanne. Zelf omschrijven ze hun doel als volgt: “encouraging creativity, education, and the power of the imagination through the largest writing event in the world”.

Schrijvers als bruggenbouwers

Met dit jaar een verwachte 40.000 deelnemers wereldwijd kun je stellen dat ze aardig succesvol zijn. Dat daarvan slechts een klein deel zijn gestelde schrijfdoel behaalt, lijkt minder belangrijk. Het punt is verhalen te schrijven en te delen, waardoor we niet alleen onszelf beter begrijpen, maar ook bruggenbouwers worden in een steeds meer verdeelde wereld.

Het doel om binnen een maand 50.000 woorden te schrijven, klinkt onverwacht een stuk meer haalbaar.

Chagrijnig

Het internationale platform biedt hiervoor ook allerlei tools aan, waaronder pepp talks en interactieve webcasts met gevestigde auteurs. Ook is er een speciale focus op jongeren. Ondertussen tikt de klok zichtbaar verder en zijn er daar je NaNoWriMo buddies die je aanmoedigen je wordcount te halen.

Ik word al chagrijnig bij de gedachte.

Iets ‘moeten‘ is nooit mijn sterkste punt geweest. Zoals een sportmaatje voor de een de noodzakelijke stok achter de deur is, is die voor mij de reden om mijn kont tegen de krib te gooien. ‘Hoezo dat jij me gaat vertellen dat ik MOET sporten???’ Dat sportmaatje is immers mijn barrière tussen wel en niet hoeven gaan en in feite dus de oorzaak van al mijn ellende.

Het Gevaar van Afleiding

Nu is schrijven over het algemeen een solitaire bezigheid. En de aangeboden mentale en praktische online support kan net dat ene duwtje in de juiste richting zijn. Maar wanneer de schrijftijd beperkt is, loert ook het Grote Gevaar van Afleiding (GGA). Want hoezeer ik het huishouden kan laten voor wat het is, alles over schrijven is een heel ander verhaal. Voordat ik het weet, heb ik al mijn kostbare uren besteed aan het aanmoedigen van mijn NaNoWriMo buddies, om nog maar te zwijgen over alle handige schrijftips die ook gelezen of bekeken moeten worden.

Focus SchrijfMaand

Terug naar de zinvolle kant van dit schrijfinitiatief. Want een maand lang eindelijk eens werk van je schrijfambitie maken, is op zichzelf een mooi streven. Schrijven is tenslotte vooral gaan zitten en doen. Ook als je – zoals ik – een groot deel van je tijd daadwerkelijk aan dat schrijven kunt besteden, blijft het realiseren van een leesbaar verhaal uiteindelijk een kwestie van zelfdiscipline.

Dus heb ik besloten net zoals in 2015 mijn eigen draai aan NaNoWriMo te geven en november te gebruiken als Focus SchrijfMaand (FSM). Niet een minimaal aantal woorden, wel een uitgewerkt nieuw boekidee. Ik heb genoeg ingevingen, maar wat op de fiets of onder de douche briljant voelt, kan op papier een snelle dood sterven. Hoe waardevol om hier een maand lang gericht mee aan de slag te gaan!

Cadeautje

En misschien is dat wel de crux. Wie meedoet aan NaNoWriMo moet in een maand 50.000 woorden hebben geschreven. Doe je dat niet, dan heb je toch een soort van ‘gefaald’. Mijn FSM geeft me een maand de tijd om mijn verhaal te kickstarten. En dat voelt toch wel als een cadeautje.