De afspraak (inzending schrijfwedstrijd)

De pijn is terug, heviger deze keer. Sam knijpt zijn ogen stijf dicht, zijn handen tot vuisten gebald. Het liefst zou hij die vuisten recht in het gezicht van de man achter hem slaan, maar hij weet dat dit geen optie is. De man heeft foto’s van hem gemaakt, foto´s die Sam niet op internet wil terugzien.
Harde vingers boren zich in zijn heupen en hij moet op zijn lippen bijten om het niet uit te schreeuwen. God, wat haat hij deze man. Deze man, waarvan hij dacht dat hij hem kon vertrouwen.
De zware ademhaling achter hem versnelt en Sam weet wat er gaat komen.
Dit moet stoppen, denkt hij, en er is maar één manier waarop dat kan.

De voordeur valt met een harde klap in het slot, gevolgd door het gestommel van voetstappen in de gang. Over tafel kijken Roos en Tom elkaar veelbetekenend aan. Er was een tijd dat ze niet konden wachten tot Sam thuiskwam, maar sinds enkele maanden brengt zijn aanwezigheid een onaangename spanning met zich mee.
‘Laat hem maar aan mij over. ‘ Roos doet haar best neutraal te klinken, onpartijdig. Haar vriend haalt zijn schouders op met de gelatenheid van iemand die al te vaak op de proef is gesteld.

Achter hen gaat de kamerdeur open. Roos draait zich om. ´Sam..’ de rest van de woorden blijft in haar keel steken. Naast Sam staat een man die ze uit duizenden zou herkennen, al was het maar omdat ze hem elke dag in het gezicht van haar zoon terugziet. In haar maag vormt zich een harde knoop; wat heeft die twee bij elkaar gebracht?

‘Victor Sanders.’ De man steekt zijn hand uit naar Tom, die hem aarzelend aanneemt. Roos ziet hoe een spiertje bij zijn mond ongecontroleerd is gaan trillen. Ze kan het hem niet kwalijk nemen, niemand zit te wachten op een bezoek van één van Nederland’s topcriminelen.
Een onverwacht gevoel van verontwaardiging overvalt haar. Hoe durft Victor zo haar huis binnen te vallen?
‘De afspraak is dat jij je hier niet laat zien.´
Victor’s ogen staan koud als hij haar aankijkt en de knoop in haar maag wordt harder aangetrokken.
‘De afspraak is dat hij hier veilig opgroeit.’
‘Wat hij ook doet.’
De stilte die valt, is hoorbaar en Roos’ blik glijdt naar Sam, die nog steeds naast zijn vader staat.
‘Sam,’ zeg ze zachtjes, ‘wat is er aan de hand?’
Sam schudt zijn hoofd en tot haar schrik ziet ze dat er een traan over zijn wang naar beneden rolt. De laatste keer dat ze hem zag huilen was drie jaar geleden. Hij was toen acht.
‘Misschien kan je vriend daarop antwoord geven.’
Verbaasd draait Roos zich om naar Tom, die zwijgt. Het spiertje bij zijn mond is harder gaan trillen.

De beweging komt onverwacht. Tom´s blouse schuurt kort haar blote arm als hij de kamer uitrent, Victor op zijn hielen. Enkele seconden later klinkt vanuit de keuken het geluid van brekend glas.
‘Blijf hier,’ roept Roos tegen Sam, die nog altijd roerloos in de kamer staat.

Wanneer ze de keuken binnenkomt, heeft Victor Tom tegen het aanrecht gedrukt.
´Victor, laat hem los.´
In plaats van te luisteren, trekt hij Tom’s hoofd hard naar achteren. Tot haar ontsteltenis ziet Roos hoe hij een stuk glas zachtjes langs de keel van haar vriend laat glijden.
´Victor, je gaat hem geen pijn doen.´
´Niet zoveel pijn als hij Sam heeft gedaan.´
´Wat bedoel je?’
Ondanks dat Victor zijn mond bij Tom´s oor heeft, kan ze hem duidelijk verstaan. ´Wat was het? Lust, macht of beiden?’
Roos kijkt naar het gezicht van haar vriend, vertrokken van angst. ‘Tom, waar heeft hij het over?’
‘Tom houdt van kleine jongens, Roos. Alleen niet op de manier die jij en ik graag zien.’
Om haar heen lijkt de wereld stil te staan.
‘Nee,’ zegt ze zachtjes, ‘dat kan niet.’
‘Waarom niet? Omdat hij braaf elke dag naar kantoor gaat?’
Een geluid bij de keukendeur doet haar omdraaien. ‘Sam, jij zou in de zitkamer blijven.’
Sam negeert haar en kijkt naar Victor. ‘Wat ga je met hem doen?’ vraagt hij op vlakke toon.
‘Wat we hebben afgesproken.‘
Haar blik glijdt van de één naar de ander, vader en zoon. Dan kijkt ze naar Tom, die met grote, angstige ogen terugkijkt. Ze voelt niets meer.
‘Ik ben moe, mamma,’ zegt Sam naast haar.
Roos slaat haar arm om zijn tengere schouders. ‘We gaan slapen,’ antwoordt ze geruststellend. ‘Je vader ruimt het hier wel op.’

Bovenstaand is het complete verhaal (750 woorden) dat ik heb geschreven voor de publiekswedstrijd van De Pennen zijn Geslepen en waarvan de eerste alinea hier op hun website is te vinden. Mijn alinea heeft het helaas niet gehaald tot de beste tien inzendingen. Mijn teleurstelling was inspiratie voor de blog Zelfvertrouwen.

Nieuwsgierig naar wat ik vind van de juryselectie van de wedstrijd? Ik schreef er de blog De kracht van spannend schrijven over.