Uitstelgedrag

Ik moet wat bekennen.
Ik heb al twee weken niets gedaan aan Het Boek.
Helemaal niets.
Nada.

Ik heb blogs geschreven voor barbaraschrijft en De Mama Company over mijn trip naar Parijs.
Ook heb ik mijn stuk over ADHD naar J/M voor Ouders gestuurd en mezelf in de kijker proberen te werken bij een kunstblad, maar Het Boek heb ik genegeerd.

Ding
En dan wordt het een ding, hè.
Dan MOET ik echt HOOGNODIG aan de slag.
Met als gevolg dat ik mijn omslagfoto’s op FB wijzig, mijn administratie bijwerk, een nieuw voortuinplan bedenk en mijn bureau opruim.

Uitstelgedrag!

Over 1,5 week is het meivakantie.
Daar tussenin zit nog een margemiddag en Koningsdag.
En ik moet ook nog naar de kapper en mijn moeder.
Kortom, heeft het nog wel zin om te gaan schrijven?
Kan ik niet beter wachten tot na genoemde vakantie, om dan met vereende krachten Het Boek weer op te pakken?

Natuurlijk niet.

Want na de vakantie is er nog steeds die social media, administratie, voortuin en dat bureau.
Om nog maar te zwijgen over de nieuwe vakantiefoto’s.
En een boek schrijft zich nou eenmaal niet vanzelf.

Flow
Tenzij je achter je toetsenbord of schrift gaat zitten en focust. Dan, als je geluk hebt, komt er op een gegeven moment die flow. Dat heerlijke gevoel dat je alleen maar met je personages mee hoeft te lopen en opschrijft wat zij zeggen en doen (eerlijkheid gebied mij hier aan te geven dat dit in de herschrijffase waarin ik mij bevind, niet echt een goed idee is; het gaat er nu om het verhaal bondiger te maken, een flow leidt veelal tot het tegenovergestelde).

Van uitstel naar focus
Die focus is echter wel waar het om gaat. En eenmaal terug bij mijn personages, terug in mijn verhaal, is het veel makkelijker de discipline van het schrijven vast te houden. Uiteindelijk is het net als met hardlopen, het stuk van de bank naar buiten is het moeilijkst.

Ik heb nog vijftien uur schrijftijd tot de meivakantie.
Er zijn er velen die het met minder per maand moeten doen.