Alle tijd van de wereld…of toch niet?

‘Zullen we nog met z’n allen afspreken voor de zomervakantie?’ Vriendin kijkt mij vragend aan.  Het lijkt mij een goed idee.  ‘Ergens in de komende vijf weken,’ zegt vriendin nu, ‘wij gaan die laatste schooldag al weg.’

Vijf weken? Begint de zomervakantie werkelijk al over een dikke maand?
Los van het weer, dat de afgelopen weken meer de associatie met herfst dan zomer oproept, heb ik het gevoel dat het schooljaar pas net gestart is. Zelfs mijn oudste verzucht ´s avonds in zijn bed dat ´dit jaar echt heel snel voorbij is gegaan.´

Zorg

Wat is hier mijn punt? Niet dat de tijd voorbij lijkt te vliegen. Ik maak me geen zorgen dat ik te weinig nieuwe dingen op zou pakken, waardoor mijn dagen te veel op elkaar gaan lijken (en mijn tijdsbesef minder wordt). Nee, mijn zorg ligt in het feit dat ik denk nog wel tijd te hebben.

Zin en tunnelvisie

Ik heb het over de stap voorafgaand aan het uitstelgedrag waar Jeske bij De Mama Company vorige week zo herkenbaar over schreef. Waarom stellen we dingen uit? Niet alleen omdat we er geen zin in hebben of omdat het even niet uitkomt. Ook het argument dat het blijkbaar niet belangrijk genoeg is, vind ik te makkelijk. In een leven van werk en gezin is één van de grootste valkuilen een zekere tunnelvisie op de hectiek van de dag. Dat zegt niets over de waarde die wij hechten aan de dingen daarbuiten.

We stellen dingen ook uit omdat we denken dat we nog wel tijd hebben.
Maar wat als die er niet blijkt te zijn?

Te overzien

In het geval van het opruimen van een kast of het schrijven van een blog is dit nog wel te overzien. De consequentie is hooguit een geïrriteerde omgeving en wat extra stress. En laten we wel zijn, als je zelf morgen het loodje legt, heb je daarna persoonlijk nergens last vast.

Onmogelijk

Anders is het, als dat wat je hebt uitgesteld niet meer mogelijk is. De inhoud van de kast is door een zwaarbeproefde huisgenoot met het grofvuil meegegeven. Je blogonderwerp blijkt door een collega-blogger opgepakt. Of degene met wie je af zou spreken, is niet meer in staat dit te doen.

Opluchting versus verdriet

In het meest positieve geval leidt dit tot opluchting. De hoofdreden van het uitstellen van de klus bleek dat je hem niet aankon. Ik durf te stellen dat dit maar een enkele keer zo is. In de meeste gevallen zul je op z’n minst balen van de gemiste kans en je eigen uitstelgedrag dat daar de oorzaak van is. En in het geval van de afspraak ben je ook nog eens verdrietig. Spullen, opdrachten en ideeën zijn vervangbaar. Mensen zijn dat niet.

Tijd

Mijn boodschap in deze? Weet wat je uitstelt.
Jij hebt misschien wel de tijd, maar je omgeving heeft dat wellicht niet.

Deze blog is ook gepubliceerd bij De Mama Company.