Afgelopen zondag was ik met mijn gezin op het strand. De zon scheen en de temperatuur was nog dermate goed dat we met z’n allen de zee in renden. Het zou tenslotte wel eens de laatste zomerdag kunnen zijn.
Mijn dochtertje van vier dook in het water en liet zich gierend van het lachen door de golven terug spoelen op het strand.
Nog een keer! Nog een keer!
Het was zo’n plaatje dat je direct wilt vastleggen. Haar natte bruine lijfje tussen de schuimkoppen van de zee, de oogjes stijf dichtgeknepen tegen de zon en het zout.
Wat als..
Klik, klik, ging mijn camera. Verheugd bekeek ik direct het resultaat.
En verstilde.
Want wat ik zag was niet de uitgelaten onbezorgdheid van het beeld vóór mij.
Nee, wat ik zag was een kindje. Aangespoeld aan de kust. Bewegingloos in het water.
Wat als dat mijn kindje was geweest?
Of dat van jou?
Je kunt het je niet voorstellen en – laten we eerlijk zijn – wilt het je ook niet voorstellen.
Toekomstperspectief
Hoe uitzichtloos moet het in je land zijn, dat je besluit met te veel mensen op een te kleine boot naar een onbekende bestemming te vertrekken? En dat je dan je kinderen meeneemt in dit risico-project. Terwijl niemand je heeft verzekerd dat je welkom bent. Als je de reis al overleeft.
Ik had het beeld van mijn dochtertje in zee nodig om mij wakker te schudden.
Om mij weer eens te realiseren wat een geluk ik heb in Nederland te wonen.
Dat mijn gezin geen armoede kent en toekomstperspectief heeft.
De grotere problematiek kan ik niet oplossen, maar iets doen wel.
Hulppaket
En daarom ben ik zo blij met het initiatief van Nienke Bloem en Jacoby Mensinga. Wat houdt het in? Heel simpel, je stuurt een HULPPAKKET naar vluchtelingen op Lesbos! Op hun FB pagina Dutch Parcels for Refugees lees je er meer over en vind je het stappenplan en de noodzakelijke paklijst.
Het is eenvoudige actie, waarbij ze gebruik maken van bestaande kanalen (Help for Refugees in Molyvos). Het enige wat het je kost is een zoektocht door je huis naar spullen die jij niet meer nodig hebt en de vluchtelingen wel, een doos én €28 voor het verzenden van het pakket naar Lesbos.
Mijn doos gaat deze week de deur uit. Die van jou ook?
2 Comments
He Bar,
Ik heb hier lang over na zitten denken. Eigenlijk ook weer niet, want alle artikelen in de krant versterken eigenlijk mijn mening. Ik vind het waanzinnig goed dat mensen zo betrokken zijn en allemaal goede initiatieven bedenken om vluchtelingen te helpen. Maar waar zijn zij nou echt mee geholpen? Met een veilige plek, een dak boven hun hoofd, voeding, sanitaire voorzieningen, scholing voor hun kinderen etc. Is het dan niet een beter idee om geld over te maken naar instellingen die hun best doen dit voor hen te regelen? Zeker als je dan ook nog eens 27 euro gebruikt om een pakje op te sturen…. misschien een beter idee om die 27 euro over te maken naar bijv. het Rode Kruis?
Maar dat laat onverlet dat ik diep respect heb voor mensen die iets willen doen omdat ze zich zo machteloos voelen!
Hi Patries,
Een terechte reactie. Het is ook een punt waar ik tegen aanliep bij het pakken van de dozen; al snel heb je twee pakketten en zo tikt het aardig op aan portkosten. Geld dat ik ook kan storten op een rekeningnummer van een hulporganisatie. Daar staat tegenover dat veel goede doelen al enige jaren in een negatief daglicht staan: welk deel van mijn bedrag komt daadwerkelijk daar waar het nodig is? Mensen die met die vraag in hun achterhoofd niets doen, kunnen nu toch hun steentje bijdragen door zelf – via georganiseerde kanalen – spullen te versturen. Ook zullen er mensen zijn die én geld geven én goederen sturen, mensen die als groep een doos inpakken en mensen die wellicht nu goederen sturen á Euro 27 en anders Euro 10,- hadden overgemaakt. Een interessante vraag is of de geldelijke donaties dalen nu mensen meer doneren in middelen en mankracht. Ik heb het antwoord helaas nog niet kunnen vinden.
Uiteindelijk gaat het er om dat we in beweging komen. En blijven. De spullen haken in op wat we nu zien, de schrijnende beelden van de afgelopen weken. Het risico is dat we ons voorbij lopen en dat slechts een deel van de dozen z’n bestemming bereikt. Of dat het negatieve eventmarketing wordt, waarbij het éne individuele project na het andere wordt opgestart en toegejuicht, totdat we uiteindelijk initiatief-moe worden.
De zaken die jij noemt zijn even urgent en lange termijn gericht. Ze moeten ook gebeuren, maar de implementatie is een stuk complexer. Net als de oorzaak van het vluchtelingenprobleem.
Nog wat zinvolle links, nu ik toch aan het schrijven ben:
– Overzicht van alle initiatieven
– Spullen opsturen zonder verzendkosten
– 15 vragen en antwoorden voor wie de draad kwijt is in het vluchtelingendebat
– De tien beste ideeën voor een humaan asielbeleid