‘Ik zie het al,’ zegt de dokter. ‘Het is duidelijk een slijmbeursontsteking.’
Ze heeft mij zojuist een aantal zwaaibewegingen met mijn armen laten doen; met de rechter is dit geen probleem, de linker is een heel ander verhaal.
Hypochonder
Al enige tijd heb ik last van een zeurende pijn in mijn linkerarm. De pijn is dermate aanwezig, dat ik er ’s nachts wakker van word en dan moeizaam met mijn pijnloze rechterarm de gekwelde linker verplaats, in de hoop dat een andere houding verlichting brengt (bloedsomloop enzo). Op zulke momenten komen de doom-scenario’s in mijn hoofd op; gedachten over enge spierziektes en kwade cellen die zich ongezien vermenigvuldigen in mijn lijf. Ik kan vreselijk hypochondriën als het midden in de nacht is.
‘Je kunt beginnen met een week Ibuprofen of Diclofenac te slikken. Als dat niet helpt kunnen we overgaan op een injectie.’
Uit eerdere ervaring weet ik dat het om ontstekingsremmers gaat, en dat die injectie een zeer pijnlijke aangelegenheid is.
‘Hoe kom ik aan een slijmbeursontsteking in mijn arm?’ vraag ik voorzichtig.
‘Dat kan van alles zijn,’ is het vage antwoord.
Hollands panorama vanuit het bed
De vorige keer dat ik een slijmbeurs ontsteking had was de oorzaak duidelijk aanwijsbaar. Een familieweekend had mij in een Friese boerderij doen belanden en echtgenoot en ik hadden de zolderkamer-met-uitzicht toebedeeld gekregen. ´Het bed staat op een podium,´ had mijn schoonzus enthousiast geroepen, ´zodat je bij het ontwaken direct over de akker kan uitkijken.´ Ze had gelijk, vanuit het bed was er een prachtig wijds Hollands panorama te bewonderen; mits je de gordijnen open hield natuurlijk. We hadden een toilet op de kamer, wat prettig is voor mensen zoals ik die er ’s nachts altijd minstens één keer uit moeten. Ik weet nog goed dat ik mij voor het slapen inprentte dat de deur van het toilet links zat, en dat de deur rechts op de steile zoldertrap uitkwam. Toen ik gewoontegetrouw midden in de nacht wakker werd, liep ik dan ook feilloos naar de linkerkant van de kamer. Alleen het podium, dat was ik even vergeten. Drie treden hoog. Ik heb minstens een paar minuten nodig gehad om bij te komen, terwijl echtgenoot en oudste zoon ongestoord doorsliepen. Alleen mijn neef zei de volgende ochtend dat hij ´s nachts wat had horen omvallen.
Voorkomen is beter dan genezen
Ik weet dus hoe je aan een slijmbeursontsteking komt. Maar in dit geval ben ik niet onlangs gevallen of heb ik mij niet hard gestoten. Ik ben niet linkshandig en de tijd dat ik structureel een kind op de linkerarm droeg ligt ook al achter mij. Degenen die zich afvragen of ik wellicht te stevig heb gesport, laat ik zeggen dat het daar niet aan zal liggen.
‘Je loopt natuurlijk vaak met zware boodschappen,’ oppert echtgenoot, als hij hoort van de opspelende slijmbeurs.
Boodschappen sjouwen? Dat kan toch niet de reden zijn van een ontsteking? Tegen beter weten in Google ik ‘slijmbeursontsteking schouder’ en wat blijkt, er is zelfs een heuse website over. Onder oorzaken lees ik overbelasting, werken boven het hoofd en uitvoeren van dezelfde beweging. Schilderen of ramen-lappen zit er de komende tijd dus niet in. Voorkomen is beter dan genezen, roept de website waarschuwend, en dus is ‘absolute rust geïndiceerd van tenminste twee weken’. Bij verder lezen blijkt dat absolute rust inhoudt ‘geen bovenhandse activiteiten en niet op de aangedane schouder liggen.’ Jammer.
Ik heb inmiddels twee Ibuprofen pillen geslikt en voel mij vreselijk zielig. Wat natuurlijk zeer aanstellerig is, want er zijn zoveel mensen die ergens last van hebben, en ook nog eens veel chronischer en erger dan ik op dit moment.
Als de klachten over een week niet over zijn, moet ik terug komen voor de injectie. Tot die tijd mag echtgenoot de boodschappen doen.
Leave A Reply